Sevgili Dostlarım,
Hiç unutamadığım bir anım vardı, sanırım yanlış hatırlamıyorsam 12 yaşındayken bir hayal kurmuştum; ‘’Bir gün 30. Yaşıma geldiğimde işitme engelli olmaktan kurtulup normal insan olmaya hazır olabilmem için özellikle kulaklarımdaki işitme cihaz olmadan normal sağlıklı duymayı için hep dilek tutuyorum’’ diye böyle dilekler kurmuştum. Ancak 25 yaşıma girdiğimde bunu düşündükçe beni üzüyordu fakat hayatı bu şekilde kabullenmek zorundaydım o yüzden işitme engelli olmak kötü bir şey değildi çünkü işitme cihazlarımla duymaya devam ediyorum ve çok şükür etmeyelim ki daha kötüsü göstermesin.
30 yaşıma girmek beni gerçekten heyecanlandırıyordu. Anladığım kadarıyla gençlik çağımı veda etme zamanı geldiğini hissediyorum artık olgunluk veya yetişkin çağına girmek için sabırsızlıkla bunu yaşamak için bu gününü hep bekliyordum.
Aynaya baktığımda biraz kel kafalı ve birazcık çirkin bir insan olduğumdan dolayı kendim için çok üzülüyorum çünkü ben de diğer erkekler gibi bir türlü yakışıklı olamadığım için kalbim çok kırılıyordu. Benim de havalı saçlarım, karizmatik ve yakışıklı bir insan olmayı hep hayal ediyordum. Şimdi de aynaya baktığımda 30 yaşıma yerine sanki 40 veya 50 gibi yaşlarında gösteriyorum gibi hissetmek istemiyorum. Bunları bir kenara bırakmak zorundayım yani olumsuz düşünmeyelim bunun için biraz çocuk gibi davranıyorum.
Artık yetişkin gibi olmaya hazırım, hayatta korkmamaya çalışacağım, güçlü olmaya çabalamam gerekiyor. Tembel olmak bana göre değil demek istiyorum çünkü hayatta çok şeyler yaşamak ve hayatımın her anını zamanını kıymetini bilmem gerekiyor o yüzden her anın tadını bilmek benim için çok önemlidir.
Hep aynı insan olmaktan mutluyum ancak kendimi geliştirmeye hep devam edeceğim, herkesin sevgisini saygısını kazanmaya devam ediyorum bunun için çok çabalıyorum.
Hatırladığım bir şey vardı; ‘’Ben 12 yaşında defterime hep şunu yazardım, 30 yaşıma geldiğimde New York’ta yaşamak istiyorum, hayatımı hep orada kalmak istiyorum. Bir geleceğim, bir yuvam olmasını istiyorum. New York’ta yaşamak benim en büyük hayalimdir. Lütfen 30. Yaşıma girdiğimde bu hayalim gerçek olmasını istiyorum.’’ demiştim ve bunu küçük yaşta okul defterlerimin en arka sayfalarından yazmıştım ve de inanın bunu hiç unutmuyordum. Ama maalesef hayalim ne zaman gerçek olacak diye umut bekliyordum. Belki bir gün 30 yaşımdan 35 yaşıma kadar belki New York hayalim gerçek olur demek isterim.
Ben ikiz olarak dünyaya gelmiştim, doğduğum gün iki gün sonra kardeşim solunum yetmezliği nedeniyle vefat etmiştir, düşünsenize ben kardeşimi doğduğum gün 2 gün içinde onunla yaşadım ama onun ölmesini hiç kabullenemiyorum keşke ikiz kardeşim olsaydı onunla çok şeyler yaşamak isterdim. Her doğum günümde kardeşimi anıyorum, mekanı cennet olsun.
Doğum günüm dileğim şu; ‘’Hiç kimsenin kötü yuvası olmasın herkesin bir evi bir yuvası olsun. Bu dünyada hep barış, sevgi olsun istiyorum, herkesin özellikle kin - cinsiyet – ırk ayrımı hiç olmasın herkesin sevgisi saygısı çoğalsın, bu dünya temiz bir dünya olsun, bu dünyada yaşayan insanlar hep mutlu, bereketli ve sağlıklı olsun istiyorum.’’ dileğim gerçek olsun.
3 Nisan benim doğum günüm, o zaman kendimi mutlu yıllar diliyorum. 30 yaşımla ilgili çok hayaller ve dilekler tutmuştum. Hadi o zaman 30 yaşım gelsin artık